Początek

      Szycie lalkom ubranek, było moją pasją już w dzieciństwie. Pasja ta przenosiła mnie w inny wymiar czasoprzestrzenny, w świat niezliczonych poszukiwań i odkryć. Dzięki temu rozwijałam swoją wyobraźnię, sferę manualną, uczyłam się akceptować porażki, poznawałam swoje możliwości. Jak to dobrze, że w tamtych czasach komputer był dla mnie czymś nieosiągalnym! Nie umniejszając pozytywom komputerów (niewątpliwie takowe również są), cieszę się, że dorastałam w świecie wolnym od wszelkich fejsbuków i innych bajerów. Wątpię bowiem, żebym wtedy potrafiła właściwie wykorzystać internetową wiedzę. To przychodzi z wiekiem.

      Nie jestem krawcową, nie posiadam wiedzy na temat wykrojów, działałam do tej pory intuicyjnie (na tzw "oko"). Czasem swoje własne, stare ubrania rozkładałam na czynniki pierwsze, poszukując inspiracji oraz ucząc się wykroju. Czas jednak mijał, ja dorastałam. Przez długi okres moja lalkowa pasja odeszła w zapomnienie. Cóż, dorosłość... Jednak niedawno pojawiła się znowu...

      Z zawodu jestem nauczycielką, pracuję w przedszkolu (wiedziałam, jaki zawód wybrać!). Tam kontakt ze światem zabawek jest nieunikniony (z czego niewątpliwie czerpię ogromną radość). Kiedy okazało się, że przedszkolne lalki Barbie nie posiadają odzienia (pewnie krasnoludki pozabierały, czasem tak to z nimi bywa), postanowiłam to zmienić. Przeszukałam słynne nauczycielskie "przydasię", którego u mnie w domu nie brakuje (WSZYSTKO się PRZYDA!) i wypatrzyłam kilka "szmatek", które z powodzeniem nadały się na "barbiowe" szaty. 

      Chciałam, żeby owe stroje były nie tylko elementem zakrywającym rzeczone golasy, ale także czymś, co spodoba się dziewczynkom, a mnie da satysfakcję. Efekt był taki, że lalki nie tylko mogły zakrywać swoje wdzięki, ale zaczynały przebierać w strojach i nawet grymasić (ach, te lalki!)

      Im dłużej działałam, tym coraz mocniej wciągało mnie lalkowanie, przenosząc się z buciorami na grunt życia prywatnego. Intensywna mobilizacja twórcza wyostrzyła moje zmysły, dzięki czemu wzrok bezbłędnie wychwytywał kolejne lale w okolicznych ciucholandach. Kto by pomyślał, że "secondhandy" mogą być miejscem rozpusty dorosłych lalkowiczów...

      Człowiek jest jednak zachłanny... Czułam, że potrzebuję wsparcia w zakresie wykrojów, bo moje intuicyjne działanie, dawało mi coraz mniej wizualnej satysfakcji. Wujek Google okazał się jak zwykle niezawodny. Dzięki niemu, znalazłam http://www.bfashions.pl/ i to był przełom :D. Autorka bloga prezentuje rozmaite wykroje strojów dla lal. Chłonęłam wiedzę, niczym gąbka wodę. I to był początek...

      Ciągle się uczę, a lubię to ponad wszystko. Być może z czasem lalkowe stroje będą ciekawsze - nie tylko z punktu widzenia dziecka, ale także człowieka dorosłego. Bo czyż nam dorosłym, przejrzałym dzieciom, nie należy się chwila radości?

      Może kiedyś opanuję technikę fotografowania lal w sposób, który nie będzie sprzyjał zgrzytaniu zębami. Wtedy fotki prezentowane TUTAJ podmienię na wizualnie lepiej przyswajalne. Na razie proszę o wyrozumiałość, pobłażliwe potraktowanie i zapraszam do zwiedzania bloga.

Pozdrawiam :)