Hellooo, hello, hell, hell..., hee, heeee..., hhhh...

       Tytuł niniejszego postu to w żadnym wypadku nie jest moje powitanie po dłuższej nieobecności. Fakt, że mam chrypkę, ale mój głos jest jeszcze na tyle sprawny, żeby przywitać się z Wami porządnie, bez żadnych pochrząkiwań i przerywników - WITAJCIE! 

Powyższy tytuł natomiast to element mojej dzisiejszej przygody, 

której owocem jest ten oto lal:

      Chudy - marzenie dziecięcych zakamarków mojej osobowości... Odkąd pojawiły się ciucholandy, w mojej głowie (gdzieś w daleko ukrytej szufladce marzeń), tkwiła wizja wydobywania owego jegomości z kosza pełnego ciucholandowych zabawek. Takie fantazje dawały mi przyjemność, choć raczej byłam przeświadczona o ich nierealności, bo przecież rzeczywistość nie może być aż tak bardzo wspaniałomyślna. Fakt, że zdarzały się w moich lalkowych perypetiach ciekawe znaleziska, ale wymaganie, aby były one stałą tendencją byłoby już lekką przesadą i bezczelnością. 

       Tymczasem dzisiaj, wracając nieoczekiwanym zbiegiem okoliczności wcześniej z pracy, postanowiłam odwiedzić mój przybytek lalkowych rozkoszy (zaniedbywany niestety od dłuższego czasu). 

Od razu w oko wpadły mi buciki wydobywające się ze stosu pluszaków, ale nawet nieśmiało nie chciałam myśleć, kto może być ich właścicielem. 

Pociągnęłam...

i
wyskoczył...

ON:

      

       Piękny - niczym żywcem wyrwany z filmowego hitu Toy Story. 

      Stałam zachwycona, trzymając go w dłoni. Z rumieńcami na twarzy i błyskiem nagłego chciejstwa lalkowego w oku, zaczęłam oglądać jegomościa. 

      Na plecach znalazłam kółeczko ze sznurkiem, co wprawiło mnie w jeszcze lepszy humor - ten lal był po prostu idealnie odzwierciedlonym lalem z filmu! Nie myśląc wiele, pociągnęłam za sznurek... i wtedy usłyszałam:

Hellooo! Helooo! Hello! 

Byłam zachwycona! 

Tymczasem powtarzane w kółko   

Hello! Helloo! Hello!!!, 

krzyczało już pół minuty i przestać nie chciało...

Z każdą sekundą zmieniając gadkę
w:  Hell...! hell...!  hell!, 

by następnie przejść
do: Heee! he! he! he!

Po jakichś dwóch minutach tejże fascynującej gadaniny, postanowiłam go jakoś wyłączyć...

Wszak miałam przed sobą jeszcze półgodzinny powrót do domu,

a chyba zgodzicie się ze mną, 

że maszerowanie ulicą z pokrzykującym gościem w torbie
byłoby dość niezręczną sytuacją...

Chudy jednak nie dawał za wygraną charcząc i piejąc...

Biedak - domagał się zainteresowania...

Nie wiem, co wreszcie zrobiłam, że przestał się odzywać...

Pomyślałam, że zwyczajnie baterie padły...

Kupiłam jednak - dla mnie mógł nawet milczeć, i tak go uwielbiam!

Nie wiem, czy w sklepie Chłopak był tak zestresowany, że nie mógł zebrać słów,

czy też potrzebował zwrócić na siebie uwagę i stąd tak piał?

W każdym razie oględziny domowe wykazały, że jego głos powrócił! 

W dodatku nieoczekiwanie Chudy stał się bardziej gadatliwy.

Panicznie wygłaszane Hello! ustąpiło miejsca:

I'm glad to see you! 

Hello my name is Sheriff Wooody!

There's a snake in my boot!

 Yeeeehaaaa!

Howdy Partner, what we will do today?

 No powiem Wam, że jestem w siódmym niebie lalkowych doznań :-)

Pozdrawiam Was serdecznie i dziękuję za słowa wsparcia w prywatnych wiadomościach :-)

Uściski!

Witajcie w 2018 roku!

Tak, to już kolejny rok naszego wspólnego lalkowania. 

Wraz z nim pojawiają się nowe lalkowe marzenia, projekty, plany.

 Życzę Wam, aby wszystkie się spełniły. 

       U mnie lalkowanie zeszło na bardzo odległy plan, ustępując miejsca innym działaniom. Już nie rzucam się impulsywnie na nowe lalki, niczym wygłodniałe dziecię - stonowałam, okrzepłam i chwała temu... Ale chyba taka kolej losu - każda pasja kiedyś musi się ukierunkować. Mam zatem w planach następne miniaturki, sesje w plenerze, natomiast nowości lalkowych będzie zdecydowanie mniej. Być może część lalek powędruje w świat. Zobaczymy... 

       Cóż, nowy rok to nowy rozdział w życiu i trudno przewidzieć co przyniesie. Być może w tym roku zdecyduję się wreszcie na opuszczenie Polski na stałe, a to niesie za sobą konsekwencje logistyczne, które z pewnością ograniczą mój lalkowy zbiór. No nic, będzie, co ma być.

      Tymczasem przejdę do spraw jak najbardziej teraźniejszych i przedstawię Wam jedną z niewielu nowości, jakie się u mnie pojawiły. 

      Cóż, lalki AA to jednak u mnie priorytet lalkowania - będę je przygarniać najprawdopodobniej do końca świata i o jeden dzień dłużej, bez względu na miejsce pobytu. To jest silniejsze ode mnie :D

      Wiem, że ją znacie i ta buzia nie jest dla Was żadną nowością, ale dla zachowania wszelkich lalkowych konwenansów, przywitajcie proszę pannę gromkimi brawami. 

O, jak miło! Dziękuję :-)

     Jakże się przyjemnie na duszy robi każdej laluszy, kiedy odczuje najmniejsze ludzkie zainteresowanie... Próżne te lalki - fakt, ale przecież do tego zostały stworzone! Żyją wyłącznie wtedy, kiedy chcemy, aby żyły - bez nas byłyby jedynie kawałkami plastiku...

 

Ach te panienki AA...

Jakże ich nie kochać... ? 

Oto zeszłoroczna Fashionistka Nr 59:

Od początku wpadła mi w oko i wreszcie musiałam ją przygarnąć,

choć pierwsze co zrobiłam, to pozbawiłam ją oryginalnego ubranka... 

Jakoś do mnie nie przemawiało.

Z pewnością przyda się lepiej innej podopiecznej.

 

Trzeba przyznać, że ma panna potencjał, mimo swej sztywności.

 Cieszę oko tym gęstym afro na głowie

Kocham takie fryzurki :-)

A jak tam u Was noworoczne plany?

Planujecie lalkowe nowości? 

A może powstaną nowe projekty?

Pozdrawiam Was ciepło i życzę udanego weekendu!